میزان بهبود برخی پارامتر های فیزیولوژیک پس از رفع تنش خشکی در ژنوتیپ های لوبیا چیتی

چکیده به منظور ارزیابی تأثیر تنش خشکی بر برخی صفات فیزیولوژیک و بهبود آن صفات بعد از آبیاری مجدد در ارقام لوبیا چیتی (phaseolus vulgaris l.) آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار در مزرعه پژوهشی دانشگاه زنجان به مرحله اجرا درآمد. در این آزمایش، سطوح آبیاری در دو سطح (آبیاری مطلوب و تنش خشکی) در کرت های اصلی و ژنوتیپ های لوبیا چیتی (محلی خمین، cos16، صدری، ks21193 ، ks21191، ks21189) در کرت های فرعی قرار گرفتند. به منظور ارزیابی بهبود صفات فیزیولوژیک، دو روز بعد از آبیاری مجدد اندازه گیری ها صورت گرفتند. نتایج این بررسی نشان داد که اعمال تنش خشکی باعث کاهش عملکرد دانه، اجزاء عملکرد، هدایت روزنه ای، محتوای کلروفیل b و کل، فلورسانس حداکثر، حداکثر عملکرد کوانتومی ps ii و محتوای نسبی آب گردید. همچنین تنش خشکی باعث افزایش فلورسانس حداقل و نسبت کلروفیل a به b گردید. واکنش صفات فیزیولوژیک در ژنوتیپ های مختلف لوبیا چیتی به آبیاری مجدد متفاوت بود. میزان بهبود هدایت روزنه ای، کلروفیل b، کلروفیل کل، محتوای نسبی آب و فلورسانس حداقل بعد از آبیاری مجدد به ترتیب در ژنوتیپ های ks21189، ks21189، ks21189، cos16 و cos16 حداکثر بود. ژنوتیپ ks21191 و رقم صدری در هر دو شرایط آبیاری مطلوب و تنش خشکی به ترتیب بیشترین و کمترین عملکرد دانه را داشتند. دلیل عملکرد بالاتر ژنوتیپ ks21191 در شرایط تنش خشکی، محتوای نسبی آب و محتوای کلروفیل b بیشتر و کاهش کمتر محتوای نسبی آب در اثر تنش خشکی و اختصاص کمتر مواد فتوسنتزی به برگ های آن بود. کلمات کلیدی: حداکثر عملکرد کوانتومی ps ii، عملکرد دانه، فلورسانس حداقل، فلورسانس حداکثر، محتوای کلروفیل، هدایت روزنه ای